Down Sendromlu Çocukların Ebeveynleri Ne Yapmalı?

Bu her ne kadar zor bir sorumluluk gibi gözükse de bu bireyleri ve sendromu tanırsanız, bir hastalık değil bir genetik farklılık olduğunu bilirseniz hisleriniz de olumluya doğru farklılaşabilir.Down Sendromlu çocuklar,normal gelişim gösteren çocuklarla karşılaştırıldıklarında tüm gelişimsel alnlarda gerilik gösterdikleri görülmektedir. Erken çocukluk döneminde, Down sendromlu çocukların gelişimleri, normal gelişim gösteren çocuklarınkine benzer şekilde, aynı sırayla fakat daha yavaş olarak gerçekleşmektedir. Down sendromlu çocuklar bilişsel, dil, kişisel-toplumsal gelişimi alanlarında gerilik göstermektedir. Bu gerilik yaşamın erken döneminde çok belirgin olmamaktadır. Ancak çocuğun büyümesiyle belirgin hale gelmekte ve zamanla yaşıtları ile arsındaki fark daha da açılmaktadır.Down sendromlu çocuklar altıncı aya kadar genellikle daha az ağladıkları için uslu bebekler olarak adlandırılabilmekte, bu da bebeğin yetişkinlerle daha az iletişime girmesine neden olmaktadır. Performansları oranında gecikmeli de olsa, normal gelişim gösteren çocukların yaptığı gibi Down sendromlu bebeklerde konuşulduğunda gülümseyerek ya da ses çıkararak yanıt vermekte, kucağa alınmak istediğini göstermekte, eğlenceli oyunlardan hoşlanmakta, diğer çocuklar gibi çevresinin dikkatini çekmek için bağırmaktadır. Onları ayrıştırmamalı ve bu mücadelede her zaman yanında olmalı ona bunu hissettirmemeye çalışılmalıdır. Down sendromlu çocuğa yaklaşımda ebeveynin eğitimi ve ruhsal dengesi çok önemlidir. Aşırı duygusal tavırlardan kaçınabilmesi ve çocuğunu olduğu gibi kabul edebilmesi için destek alması gerekebilir. Kabul görmüş bir Down sendromu, anne-bebek arasındaki bağı güçlendirecek ve ebeveynin olumlu tavırları hastaya güç kazandıracaktır.